16 november

17 november vrijdag
Vandaag een dag mee “out reach”. Om 8.30 uur worden we verwacht. Zoals we al vreesden en ook van een paar anderen hadden gehoord vertrekken we pas om 10.05. We kunnen zo wel even een kijkje nemen hoe eea werkt in Public Health centre. Baby’s worden gewogen en zwangeren de bloeddruk gemeten en ook gewogen. Ze hebben overigens een klein elektronisch bloeddruk apparaat. Het zal voor de leerlingen een lange dag worden. Ze zijn met 4 en er is weinig werk.
De auto is een ambulance, niet voor ziek patiënten, maar voor medewerkers die ook achterin zitten.
Als we denken onderweg te zijn naar het pygmeeën dorp, worden we onaangenaam verrast. We gaan eerst naar Kisoro tanken, dan worden er nog zakken vol grass hoppers gekocht en eindelijk om 10.40 richting Knero. Dit soort tussenstops kennen we niet in onze westerse drukke wereld. Er gaat ook een medewerkster van OK mee met haar kindje. Ze heeft de hele week gewerkt en gaat het weekend naar huis.
De weg gaat door en over bergen. De wegen zijn een ware beproeving. We beschouwen het maar als een gratis cellulitis behandeling en tevens trainen e alle spieren. De schokbrekers zijn in ieder geval toe aan vervanging.
Onderweg komen we langs Lake Munjony: Prachtig!
Verder zien we weer de geiten en koeien herders. Soms zijn het echt nog kleine kinderen die de hele kudde moeten bewaken. Ook zien we kinderen met een grote baksteen op hun hoofd. Er wordt blijkbaar een huis gebouwd en iedereen draagt daar letterlijk zijn steentje aan bij.
We gaan hoger en hoger. Ik ben blij dat het al een paar dagen droog is, anders zouden we zo van de berg afdonderen.
Ook zien we meerdere camps voor de gorilla tochten en in de verte zien we ook de enorme bossen waar ze hun onderkomen hebben.
Eindelijk zijn we er rond 12.30 uur. Gelijk valt op dat de bewoners die ons op staan wachten echt een stuk kleiner zijn.
We klimmem nog een stukje en op een soort pleintje met afdak worden alle spullen uitgestald.
Door even flink op een paal te slaan wordt aangekondigd dat we er zijn.
We bieden aan om te helpen, maar dat is niet nodig.
Hier zie je dus echt de lemen hutjes met rieten dak. Zeer armoedig ziet het er in onze ogen uit. Er staan hooguit een paar bankjes, wat jerry cans voor water en overal hangt wasgoed. Heel goed kun je het niet zien, want het is erg donker daarbinnen.
De kippen zijn hier letterlijk allemaal aan het scharrelen.
De kinderen hebben wel een muzungu’s gezien, maar zeker niet maandelijks. Sommige kinderen beginnen dan ook acuut te huilen als we ze aankijken.
De kleintjes worden gewogen. Ze worden in een soort plastic beugel gehesen en letterlijk aan een haak( unster?) gehangen. Er worden inentingen gegeven en de allerkleinsten krijgen soort vitamine druppels.
De kleintjes hebben allemaal een soort touwtje/ kralenketting om de heupen. Daar wordt een lap stof onder geschoven die als luier dient.
Een ander van het team geeft voorlichting aan zwangeren en de man van de apotheek fungeert min of meer als huisarts. Dat is een vreemde gewaarwording. Het zijn met name malariapillen in combinatie met paracetamol voor 3 dagen. De eerste 3 dagen schijnen pijnlijk te zijn. Alle tabletten worden geteld en alles wordt in een groot schrift vastgelegd.
De bewoners halen allemaal handgemaakte spullen op die ze eigenlijk speciaal voor ons uitstallen. Helaas heeft niemand ons verteld dat we geld me moesten nemen. Uiteraard bekijken we al het handgemaakte. Zeer fijn geweven schaaltjes en potjes. Ook een paar poppetjes van stof met een hoofdje van gedroogd maïs blad; overigens zonder ogen, neus en mond. We kunnen helaas ook geen geld van anderen van het team lenen.
We filmen en maken foto’s. Uiteraard delen we weer pennen uit. Zelfs de medewerkers vragen er om! Langzaam zie je meer kinderen verschijnen. Ook hier zal het zich wel snel rondzingen dat er muzungu’s zijn. Binnen no-time zijn de pennen op.
Pas nu komen de meest schuchtere en armoedige kindjes ook naar het pleintje.
Gelukkig heb ik nog wat knuffeltjes , balonnen en memo blokjes in de tas. Het is dan vervolgens lastig om te bepalen aan wie je wat geeft. Er komen er steeds meer. Waren ze aanvankelijk schuw, ze staan nu al dichtbij. Als er nog meer kindjes tevoorschijn komen besluit ik om ook de haarknipjes en elastiekjes weg te geven. Ze hebben helaas allemaal kort haar( anti luizen) dus we doen ze om de polsen van de kindjes. Zelfs onze disposable handschoenen blazen we op en dan is de tas tot op de bodem leeg.
Om 14.30 uur gaan we terug. Inmiddels hebben we de boterhammen op en zijn de flesjes water bijna leeg.
Ze willen nog ergens gaan lunchen?? Tja…echt jammer dat we hierover niet zijn ingelicht.
De terugweg verloopt voorspoedig. Omdat het nu iets regent is het af en toe wat glibberig op de weg. Als we weer een stuk lager in de bergen zitten schijnt de zon weer en laten we een grote stofwolk achter.
Dan blijk ook nog onverwachts dat we naar de markt gaan ergens in een dorpje. Het eerste wat we bezoeken is een toilet. Het is een franse toilet en de geur is niet te harden, wel krijgen we keurig toiletpapier.
Van alle kanten gapen ze ons aan. Tja twee muzingu’s in spierwitte uniformen zien ze ook niet elke dag.
We snappen niet waar de anderen zijn en kunnen ook de auto niet vinden. Een medewerkster van het team loopt met ons mee.
Al vrij snel vertrekken we weer. Nu zit er een midwife met haar dochtertje in de auto. Ze werkt in de bergen maar woont in Mutolere.
Er komt een soort pan tevoorschijn en ze beginnen allemaal te eten. Voor ons worden zelfs vorken gehaald. Het zijn matookes, bonen, een soort spinazie en nog een droog smakeloos iets. We hebben best trek. Het dochtertje is niet bekend met een vork. Moeders knijot het wat fijn tussen de vingers en geeft het haar op die manier.
De terugreis is ook een ware beproeving. Wat een gehots en geklots. Ze zou er een whiplash aan over houden.
Moe en geklutst stappen we om 16.30 uit bij ons ziekenhuis.
Nog even een gesprekje met Evelyn en dan naar huis.
Een lekkere frisse douche en een glaasje sap.
Het is overigens erg leuk om al jullie reacties op mijn weblog te lezen.