De eerste dagen

Dag allemaal

Vanuit Dusseldorf vertrokken. Het afscheid was best emotioneel, maar zeker niet naar. We waren 1 van de laatsten die bij de gate aankwamen. We moesten toch echt wel opschieten! De 8-ste aangekomen in Rwanda na een prima vlucht. Erg verwend in het vliegtuig. In Kigali was het even lastig om de eigenaar van het hotel te pakken te krijgen. Tja…daar sta je dan met 5 koffers en de handbagage. Na een ½ uur toch gelukt en even later zaten we in busje van Hotel Chez Landoo. Kigali is een immense stad met 2 miljoen inwoners, een drukte van belang. Het hotel was goed. Mooie eenvoudige kamer. Lekker nog ons flesje wijn genuttigd vanuit het vliegtuig. De volgende ochtend na het ontbijt op het dakterras hebben we een taxi laten komen. Dat viel nog niet mee met 5 grote koffers. Steol van de chauffeur op de voorste stand. Bij de busstation wisten we evn niet wat ons overkwam. Iedereen dromde om de taxi en wilde dat je bij hen de bus ging boeken. Omdat we alleen maar dollars hadden moest er gewisseld worden. Edith past op de koffers en ik wissel. Eenmaal terug blijkt dat we voor 5 koffers ook 3 extra tickets moeten betalen, Dus weer wisselen. Eenmaal in de bus gaat het allemaal soepeltjes. We zien gelijk al ergens langs de kant van de weg een aap lopen. Her verkeer is gevaarlijk. Er wordt voortdurend getoeterd naar iedereen. Veel voetgangers met evenzoveel bagage op hun hoofd. Onvoorstelbaar. We maken nog ergens een tussenstop en rond 13.00 uur zijn we in Musantze. Ook daar weer hetzelfde ritueel in het klein. Gelijk allemaal behulpzame jongens die je koffers pakken en uiteraard betaald willen worden. We fixen uiteindelijk een taxibusje voor 7000 Rfrancs; Dat zal wel teveel zijn, maar we willen gewoon verder. Ook hier moet ik eerst weer met iemand meelopen die me wijst waar ik geld kan wisselen. Na het betalen vertrekken we richting Cyanika( grens) Binnen no time zit de bus mutjevol. En hij scheurt er flink op los. Als ik aangeef dat er nu echt wel genoeg mensen in zitten begrijpt hij er niets van en lacht maar wat.
Bij de grens staan ook gelijk behulpzame jongens klaar. We moeten formulieren invullen en stempels halen. Alles verloopt voorspoedig . Behalve dat de 3 koffers van de bagagedrager vallen. Ook net over de grens weer formulieren invullen en stempel halen. Gelukkig zien we even later de auto van het St. Francis Hospital. Helaas zonder chauffeur. Na 20 min. Toch maar eens bellen. Hij had ons niet gezien. Nog geen 5 minuten later op weg naar Mutolere.
Aangekomen worden we hartelijk ontvangen door Marijke en Ronald Vierhout. Heerlijk kopje thee en wat kletsen. Dan rondleiding door ons appartement. We zijn verbaasd over de luxe. We hebben een douche en eigen toilet.Zelf het water uit de kraan is te drinken! Er is wat geharrewar geweest over wie waar moest slapen omdat er veel blanken( Muzungu)zijn momenteel. Wij willen graag bij elkaar blijven, dus in het appartement bij Marijke en Ronald. Volgende week zien we dan wel weer. De eerste avond eten we in Coda huis met andere vrijwilligers. Heerlijk en gezellig. Eerst even een belletje naar huis. Na het diner nog snel even mailen en dan naar bed. Nl. weer vroeg op omdat Marijke ons gaat rondleiden. De rondleiding is overweldigend. Het ziet er allemaal erg anders uit dan in Nl. Grote zalen die erg vol liggen. Oude dekens en lakens als die er al zijn. En de geur is ook aanwezig. Voor ons is het een doolhof. Om 11.00 uur gaan we naar het guesthouse. Daar verzamelt de staff elke dag voor een break. We hebben heel veel mensen ontmoet en handen geschud. Het duizelt me. Na de break gaan we naar de kinderspeelplaats. We hebben 4 kinderen waar we activiteiten mee kunnen ondernemen. Ik ben al snel aan het voetballen met een paar jongens. Edith gaat even naar huis om ondergoed voor een meisje te haken en uiteraard een paar plastic ballen.
Marijke heeft lekker lunch klaar en daarna gaan Edith en ik naar de stad. Helaas lukt het pinnen niet (verkeerde bank) dus maar weer terug. We ontmoeten onderweg 2 kleine jongetjes en praten even met de vader.
‘s Avonds lekker nasi en daarna kop chocomelk en dan naar bed.
Vandaag de eerste dag meegelopen op chirurgie. Ik kan nu nog niet goed samenvatten hoe ze het nou doen. Maar in ieder geval heel anders dan wij in Nl. gewend zijn. Meerdere kinderen( liggen op volwassen chir.) met brandwonden helpen verbinden. Wat een enorm verdriet en angst bij die schatjes. Van pijnstillers willen ze vlgs mij niets weten. Daar gaan we het nog over hebben later als het aan mij ligt. Na de break nog terug voor meer wonden. Als dat klaar is lijkt “alles” klaar?? Ik ga samen met Edith en Vera naar de kinderspeelplaats. We hebben lol met een aantal kinderen door met een strandbal te spelen.
Na de lunch gaan we naar de stad( Kisoro). We willen geld, telefoonkaarten en internet op de dongel. Om een lang verhaal kort te maken. Na ruim 2 uur had Edith haar telefoon en internet voor elkaar. Ik bleek toch geen simlock vrije te hebben, dus dat gaat hem niet worden. Maar goed we kunnen mailen. De anderen zitten al ruim een uur op ons te wachten. Het is een ware beproeving. Om 19.30 schuiven we aan. Inmiddels is Ronald dan al gearriveerd omdat ze toch wat ongerust werden.
We hebben met z’n 6-en heerlijk gegeten en gedronken voor 71.000 Ug. Shilling(€ 21,-). Omdat het door ons gedoe met internet tegoed allemaal erg is uitgelopen is het al te donker geworden om terug telopen. Ronald neemt ons mee en rijdt weer terug voor Irene en Joanna. Gelukkig is de poort naar het ziekenhuis nog open.
Mijn hoofd zit vol van alle eerste indrukken. Een hele andere wereld. Armoedig op bepaalde gebieden, maar ze maken geen ongelukkige indruk. De meesten hebben een mobiel. Zijn blij met kleine dingen en het allerbelangrijkste: ze zijn ontzettend vriendelijk.
Tot de volgende blog!