14 en 15 oktober 2012

14 en 15 oktober

Tot 9.30 uur uitgeslapen. Vandaag maken we voor het eerst zelf een ontbijtje. Volgens de traditie van Marijke een lekker bakje yogurt met banaan en passievrucht. Daarna lekker een paar geroosterde broodjes. Het weer is prachtig. Maar we weten inmiddels dat dit in de ochtend meestal zo is en in de loop van de dag wordt het wisselvallig en omdat het regenseizoen is valt er altijd wel een flinke bui. Deze morgen komt er een non langslopen waar we een poosje mee praten. Ze heeft diabetes, maar in Oeganda kun je blijkbaar geen teststrookjes bijbestellen. Dus ook het apparaatje heeft ze niets meer aan. We hebben gevraagd of we eens langs mogen komen in haar huis( bij de nonnen dus) Zij is degene die de dieren verzorgd. Ze vindt het wat gek dat wij willen komen, maar we zijn uiteraard welkom. Ook willen we nog een keer een mis meemaken in de dorpskerk. Daar wordt gezongen en ritmisch “meegedanst”.
Vandaag is het voor ons wasdag: waterkoker in de aanslag en ariel bij de hand. Dat komt allemaal goed. Na de lunch gaan we wandelen. In de buurt zit een vliegveldje. De wandeling er naar toe is prachtig. Onderweg ontmoeten we veel mensen. Allemaal even aardig. Een fam. vraagt om de kinderen op de foto te zetten. Als ze doe terug zien wekt dat hilariteit. Uiteraard delen we ook weer pennen uit waar ze erg blij mee zijn.
Een jongetje loop vervolgens de hele weg met ons mee. Nou ja, dat had nou ook weer niet gehoeven. Hij wil vlgs ons graag geld, maar daar beginnen we niet aan. Zijn vader is erg ziek geeft hij aan, zou in St Francis liggen. We worden ook nog getrakteerd op een lekkere regenbui. Gelukkig hebben we beide de regenkleding mee. We gaan weer even naar het winkeltje waar we gisteren banaantjes hebben gekocht om nieuwe te halen. En uiteraard om de jonge vrouw in de winkel de rompertjes en kleertjes voor haar twee kleine kinderen te geven. De oudste dochter krijgt een stoffen bal en een knuffeltje. Ze is blij, maar uiteraard nog erg verlegen. We filmen vervolgens het terrein en dan terug naar huis. Eind van de middag een lekker glaasje gedronken met Marijke en Ronald. Veel gepraat over het ziekenhuis en alle projecten die er zijn geweest en nog lopen. Marijke is daar enorm druk mee, vooral het”achter de broek aanzitten” en controleren of zaken ook werkelijk zijn gedaan. Zeker nu ze weet dat ze over twee weken terug gaan wil ze zaken klaar hebben. Ook praten we over het besteden van al ons gesponsorde geld. Er komen vele ideeën boven. We beseffen echter dat we geen ijzer met handen kunnen smeden. Geduld is hier een schone zaak.
We hebben Marijke en Ronald onze sponsorloop op film laten zien en verteld van onze andere activiteiten.
Het diner bestaat uit kale( soort boerenkool) een worstje en als toe lekker ananas Vanavond echte DE koffie; heerlijk.
Uiteraard tussendoor nog telefoon gehad van Gijs. Vandaag zijn debuut in het eerste gemaakt en….zowaar de winnende treffer op zijn naam gezet. Jammer dat ik er niet bij was, maar er komen vast nog meer wedstrijden.

Maandag 15 oktober.
Vandaag gaan we weer naar onze “eigen” afdeling. Om 8.25 uur worden we verwachtbij de office. Elke maandag is daar een soort casuïstiek bespreking. Marijke introduceert ons en verteld dat we geld hebben ingezameld voor o.a. hygiëne. We gaan nog bekijken waar we het aan willen besteden. We weten het nog niet, er is zoveel wat we zouden willen doen! Na de bespreking naar de visite op chirurgie. Met ik denk 10 mensen wordt er visite gelopen. 3 artsen en Fred( soort NP) Irene en ik en dan meerdere ll en2 verpleegsters en 1 verplk. Het is me niet duidelijk waarom iedereen meeloopt, alleen van een ll die alle opdrachten noteert in een opdrachtenboek en de verplk. die de info aan de artsen verstrekt. Een aantal opdrachten worden ook ter plekke uitgevoerd. Er komt en spoedje aan in een rolstoel met een vuile doek om zijn middel. Hij wordt op de gang op een brancard gelegd. Hij heeft een giga wond in zijn zijde, veroorzaakt door een groot kapmes( daar liggen meerdere patiënten voor in het ziekenhuis) Ter plekke regelt Ronald de “theater room”( O.K.) en Willem gaat hem opereren.
Opnames overdag komen via OPD( Out-patient-department)binnen en in de avonduren wordt die taak overgelaten aan een soort portier die een inschatting maakt. Dan ligt het aan de verplk. of er een arts ingeschakeld wordt. Die inschatting gaat lang niet altijd goed. Ze zouden vaker een arts moeten raadplegen. Als er bijv. in weekend geen artsenvisite word gelopen dan kijkt er dus 2 a 3 dagen niemand naar die patiënt.
Het kindje dat voor opheffen stoma gaat is te zwak om te opereren, dat wordt pas volgende week.
Ook is de plaatselijke taal lastig. Af en toe moet er door een ll of verplk. vertaald worden.
Vanmorgen nog even op de pediatric afd. geweest, omdat daar ook nu pasgeborenen liggen. Echt piepklein en soms zo erg ziek.
Deze ochtend willen Edith en ik graag een kijkje nemen in het “kookhuis” Een medewerkster kookt daar voor de moeders met baby’s/kinderen en tevens geeft ze voorlichting over het hygiënisch schoonmaken van voedsel, en hoe een goede maaltijd samen te stellen. Ook seksualiteit komt ter sprake en het geven van borstvoeding( dit niet te doen als je HIV besmet bent en het kindje al tandjes heeft) Ze laat ook de moeders naar voren komen om te vertellen welk van de uitgespreide groenten en diverse potjes met eetbare zaken, ze zouden gebruiken om een maaltijd samen te stellen die voldoende voedzaam en gezond is. Wat opvalt is dat alle kinderen die ze bij zich hebben ziek zijn en er doodmoe uitzien. Ze gaan om de “klip-klap” aan de borst, dan weer op de rug dan weer op schoot. Het zijn allemaal dotjes van kinderen.
Ipv 10.00 te starten wordt het rond 11.30 uur. Als ze gaan eten is het voor ons tijd om te gaan lunchen.
Op het terrein zijn vele gebouwen gesponsord door o.a Duitsland en Nl. en mogelijk nog wel meer landen en organisaties. Ook worden zaken opgeknapt mbv sponsorgelden. Marijke is degene die daar een belangrijke taak in heeft, met name op het toezien of zaken gedaan worden.
Vanmiddag maken we een wandeling naar een kerkje, op een flinke heuvel vlakbij het ziekenhuis. Marijke geeft ons eerst een rond leiding langs de wasserij. De medewerkers strijken alle lakens en de wasmachine( enorm) draait. Ook worden er herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Dan gaan we naar de OPD. Het is nu rustig, slechts een paar patiënten wachten. Tot mijn verbazing staat er een t.v. aan. Patiënten worden daar ingeschreven en moeten eerst naar en ander loket om te betalen. Het archief zit ook in dit gebouw: ongelofelijk Daar vindt je nooit iets terug. Aan het eind zien we een ruimte waar ze in de toekomst graag een oog kliniekje willen maken.
Dan de heuvel op: het is een prachtige omgeving. Op het land werken eigenlijk alleen vrouwen, vaak met hun kinderen op de rug. Ook kleine kinderen helpen mee. Boven op de heuvel is een school; St Georgy’s primary school. We vragen of we een klas in mogen en worden doorverwezen. De betreffende persoon gaat akkoord en geeft ons een complete rondleiding! Er zijn ongeveer 500 kinderen, waarvan de meesten intern verblijven in de leeftijd van 4 tm 17(?) 1 x per week komen de ouders 1 dag op bezoek. Dit gedurende 3 maanden en dan hebben de kinderen 1 (of 3 maand) vakantie. Onvoorstelbaar. Er komen ook kinderen uit Rwanda en Congo.We zien de slaapzalen waar een groepje aan het bidden is. Een andere groep heft de was gedaan. Ze eten 3 x per dag in een soort kantine. Ook daar staan , weliswaar achter slot, twee t.v.’s.
Dan ontmoeten we de rvouwelijke directeur van de school en mogen we het guestbook tekenen.
Als we een klas binnen stappen staan alle kinderen onmiddellijk op en beginnen te zingen. We krijgen een brok in onze keel. Zo enthousiast en blij. Aan de andere kant realiseer ik me dat dit niet de eerste keer is dat van hen verwacht wordt om op deze manier mazungu te begroeten. We introduceren ook onszelf. Buiten zijn de kleintjes aan het spelen. In no-time staan ze allemaal om ons heen en wordt er weer gezongen. Ze voelen even aan de benen van Edith( zijn die witte benen wel echt?) Ook de laatste klas die we bezoeken zingt een paar liedjes voor ons. We zijn erg onder de indruk.
Op het schoolplein is een Duitse schoolarts de ogen van een aantal “probleemgevallen” aan het opmeten.
Inmiddels wordt de lucht donker en spoeden we ons naar huis. Net op tijd voor een gigantische regenbui zijn we binnen.
Een aantal kinderen is ons vanaf de ziekenhuis entree gevolgd en blijven lang onder ons afdak staan.
We zijn er nog geen week, maar wat hebben we al veel gezien en veel indrukken opgedaan. Onvoorstelbaar. Het is fijn dat Marijke en Ronald er nog zijn. Ze weten veel en maken ons wegwijs. Ik had nog terg willen gaan naar het ziekenhuis, maar de enorme regen doet me besluiten thuis te blijven. Vanavond gaan we ons appartement verlaten en trekken bij Ronald en Marijke in voor een weekje. Dus alles even inpakken en verhuizen.