Mooie plaatjes in en om ziekenhuis

31 oktober 2012 Woensdag
Vanmorgen allereerst de bezem gepakt en al die “vieze” vleugels bij elkaar geveegd. Enorm wat een bende.
Om 8.00 uur op het werk. Wederom komen er meerdere ll. te laat. John krijgt het “compliment” het record te hebben verbroken. Ik hoop dat J.P in de toekomst wat meer gezag zal krijgen. Daar is nu nog niet veel van te bespeuren, maar naar zeggen is hij pas recent in charge. Hij benoemt het in ieder geval wel.
J.P. vraagt hoe onze dag gisteren was met het knippen van de lakens. Als ik vertel dat ook alle dekens er zijn en we wel wat hulp kunnen gebruiken met stempelen is hij gelijk enthousiast. De cleaners kunnen helpen.
Ook nu beginnen 2 ll verpl. Bedden op te maken. Ik spoed me terug naar kantoortje om alcoholdoekjes te vragen en geef hen aan deze te gebruiken.
Willem en Mara lopen vandaag visite. Dat gaat voorspoedig. Ik probeer wel steeds de plankjes met het “dossier”van hen aan te pakken voordat ze die op bed leggen.
Er is gisteren een patient binnengekomen nadat hij 8 dagen gelden door een slang is gebeten. De wonden pussen/lekken vreselijk. Ik heb in een doos alginaat zien staan en geef aan dat dat een goed verband is voor deze wonden. Ik hoop dat er meerdere verpakkingen zijn, anders heeft het geen zin. Mijn “vriendinnetje Ducas is erg verdrietig. De nachtdienst vertelde al dat ze dat vannacht ook was geweest. Vandaag wordt het verband weer verwisseld begrijp ik.
Een andere patiënt is het wonder van de dag. Hij leek gisterenavond te gaan overlijden, maar is nu weer aanspreekbaar. In een ander ziekenhuis was hij geopereerd, daarbij was de blaas aangeprikt. Dit is niet ontdekt blijkbaar waarop de familie met de doodzieke man naar St. Francis zijn gekomen waar hij gelijk geopereerd is.
Na de break is het verbinden van alle wonden een tijdrovende klus. Mede omdat iedereen op elkaar wacht. Ik wordt nu na 3 weken toch wat moedeloos als ik zie hoe ze nog steeds voor elke wond de steriele handschoenen gebruiken en steriele doeken voor op bed. Ik geef het niet op, maar merk wel wat irritatie bij mezelf. Voor we weggaan moeten we echt een keer instructie geven. Dit is geldverslindend en er zit geen enkele logica in.
Na de break staan de cleaners in het kantoortje om de dekens te halen. Ik spoed me naar Edith en samen gaan we naar het huis vergezeld van de cleaners en een schone kruiwagen. Het ziet er wat lachwekkend uit. J.P. heeft me beloofd dat de dekens nog niet gebruikt gaan worden. We willen dat toch op een bepaald moment doen; alles tegelijk overhandigen.
Ze vinden de dekens prachtig!! Gelukkig maar( wij niet zo)
Edith heeft haar laatste dag op de interne. Ze heeft koekjes meegenomen, die gelijk achter slot gaan en er met de pauze weer vandaan komen. Pas na een gebed worden de koekjes genuttigd.
Terug op de afd. is de wond waar ik het alginaat voor bedacht had al verbinden. Morgen dan maar. Dan moet er een stoma verschoond. Ik geef aan dat de ontlasting mits dun genoeg door de opening kan. Hiervoor gebruiken ze een steriel nierbeken. Helaas hebben ze geen nierbekken van pulp. Als ik wat help meedrukken op het stomazakje, vindt 1 ll dat blijkbaar erg vies en geeft aan dat ik handschoenen aan moet. De wounddresser zit echter bij de opening dus ik raak nergens de ontlasting. Ze vinden de aanblik erg vies( doorzichtig zakje). Dan wil ik dat het hele bed wordt verschoond, terwijl de patiënt in bed ligt. Tot mijn verbazing rollen ze dan keurig met 2 ll verplk. het laken ½ op en leggen dat achter de patiënt. Zo kan het uiteraard ook, maar neemt meer tijd in beslag.
Dan moeten we met een stel weer meerdere dekens opvouwen omdat de cleaners gaan lunchen. Hun klus gaat overigens voorspoedig.
Na de lunch wil ik eigenlijk wel terug, maar we moeten vanmiddag weer naar Waltraut en tevens naar de bank anders krijgen we nooit het hele bedrag bij elkaar wat voor alle gekochte waar nodig is. Pontius Mayunga vraagt wanneer we het geld voor de wasmachine hebben. Tja… dat kan dus nog wel even duren. Van hem mogen we ipv dagelijks naar Kisoro te lopen ook een auto en chauffeur mee. Dat geeft ons moed, want elke dag alleen voor pinnen 2 x ¾ uur lopen is best wel een klus.
Scontina is druk geweest met schoonmaken, met name het verder bijeenvegen van alle vleugels. Ze leert ons vervolgens hoe we van de groene bananen een gerecht kunnen maken.
Dat ziet er goed en makkelijk uit, nu maar hopen dat het smaakt vanavond.
Gebruik maken van Scontina is best vreemd. Thuis doe ik alles zelf en nu kun je haar vragen de was en de afwas te doen. Ik ben dat niet gewend en probeer me vast te houden aan het gegeven dat het haar werk is. Het is een erg lieve, bescheiden jonge vrouw
In Kisoro hebben we dit keer geluk dat we bij beide banken kunnen pinnen. Helaas is de man van de shop( dekens, lakens, handdoeken) niet aanwezig dus morgen maar weer proberen om hem te betalen. Waltraut zit achter haar naaimachine, maar de stroom is al een paar uur uitgevallen, dus ze kan niets beginnen. Ook ons bakje koffie is nu : french coffee.
We speken met haar neef, die net terugkomt van Queen Elisabeth park. Tevens hebben we een gesprek met de gids van hen: Robert. Na wat info besluiten we te boeken in het weekend van 16 november; 3 dagen. We doen een aanbetaling zodat hij kan reserveren.
We gaan met de auto terug. Waltraut vraagt of we nog eens 10 rollen willen knippen…..Aiiiii dat wordt ons wat te gortig. We maken een deal en knippen er nog 3. Zij doet de rest, want uiteraard willen wij ook graag dat alles snel klaar is.
Bij thuiskomst is er nog steeds geen stroom. Nu maar hopen dat dat geen 3 dagen duurt. We hebben gelukkig gas dus kunnen het gerecht opwarmen. Het smaakt voortreffelijk. Na het eten pakken we het lampje op zonne energie erbij. Gelukkig merken we een uurtje later dat er weer elektra is.
Snel douchen( op stroomvoorziening) voordat het niet meer kan en even op de laptop en alle andere zaken opladen.
Alle handdoeken pakken we in zodat we die mee kunnen nemen om te stempelen.
Oud krantje lezen en even op de laptop.
Donderdag 1 november
Vandaag samen met Edith naar Surgical ward. Wederom meerdere ll. te laat aanwezig. Na het ochtend ritueel gaan we samen de bedden opmaken. Uiteraard nemen we de alcoholdoekjes mee en lakens. In ons Westerse tempo zijn we zo klaar en hebben de meeste mensen van ons een schoon laken gekregen. Dan de wondverzorging. Ook Edith kijkt zich de ogen. Met wel 30 watjes(swabs) die ze 1 voor 1 in een pincet pakken gaan ze met chloorhexidine over de wond en uiteraard steriele handschoenen. Na de break gaan wij even spelen met een paar kinderen. WE hebben voor Ducas een hard schriftje meegenomen en kleurtjes. Ze kijkt alleen maar angstig. Ik teken wat voor haar en heel voorzichtig begint zij ook wat te krassen, maar houdt mij met een schuin oog in de gaten. Dan samen met Anna en Rasheed met een bal overgooien ( Anna vooral haar li-arm laten gebruiken) We betrekken Ducas erbij en na een hele poos pakt ze voorzichtig de bal en rolt deze over haar bed terug naar mij. We klappen en steken onze duim omhoog. Ik heb het gevoel dat ze nu iets los komt. Ook Andrew( ongeval van eerste week komt even langs en doet mee.
Dan geeft J.P. aan dat er wel tijd is om ook de handdoeken te stempelen. Dus die maar snel even opgehaald.
Nog wat mailtjes de deur uitgedaan.
Vanmiddag weer naar Kisoro, we gaan uit eten zoals te doen gebruikelijk bij Graceland. Ook Willem, Joanne, Irene en Lia zijn er. Op de heenweg hebben we al snel weer kinderen om ons heenlopen. Ze pakken onze handen en we vormen een lange rij. We vragen ze of ze een liedje kunnen zingen. Dat lied gaat over Jezus, echter op de melodie van “Vader Jacob”. Dus even later zingen wij dat liedje. Ze vinden het geweldig.
Ook praten we nog een poosje met de vader van Isaac en Julius. Hij is erg blij met de kleertjes. Dat we nu niets hebben geeft niets, het gaat om de liefde voor de kinderen. Isaac hangt aan mijn been met een lekkere snotterbel onder zijn neus. Hij heeft alleen een oud, vies versleten t-shirt aan en voelt koud aan. Ik blijf dat moeilijk vinden, maar merk ook dat die gedachten wat sneller weer weg zijn. We spreken af het weekend weer wat mee te nemen.
Helaas kunnen we maar bij 1 bank pinnen, dat schiet niet op.
In het donker terug naar huis. Waltraut komt nog langs om lakens te brengen en vraagt of wij al klaar zijn: oeps…..Vervolgens zijn we tot 23.00 uur aan het knippen.
2 november vrijdag
Edith was vannacht wakker; hoofdpijn en diarree. Ik hoor even later wat in het huis, maar slaap toch weer in. Om 7.00 uur als de wekker gat hoor ik het weer. Dan maar op onderzoek uit. Tot mijn grote schrik spartelt er een muis met muizenval om zijn kopje door de gang heen. Hoe zielig ook, daar moeten we even een foto van nemen. Dat beestje is daar dus waarschijnlijk al uren mee aan de “haal”. We durven beide het beestje niet dood te maken, dus Edith zal dat aan Scontina vragen. Edith blijft in bed.
Ik neem de lakens mee en geef deze af bij Waltraut.
Op de afdeling deel ik eerst weer een paar pennen uit aan degene die op tijd zijn. Vertel uiteraad het verhaal van de muis, waar ze vreselijk om moeten lachen. Later spreek ik de ll. aan die te laat komen. Ook nu wordt er wat gegiebeld. Ik vertel hen hoe dat in Nl. gaat en wat de gevolgen kunnen zijn. Daar schrikken ze wel even van. Dat is mooi! Ik vertel hen dat ik senior Nurse Officer ben, dat lijkt enigszins indruk te maken. Als ze later die ochtend vragen om een pen die ze al weer zijn kwijtgeraakt spreek ik af dat als ze maandag op tijd zijn ze een pen krijgen. Ik vraag min of meer om bevestiging van J.P Hij kan er hartelijk om lachen en vindt het een goed idee. JP vraag om nog wat extra pennen die ik hem geef.
Inmiddels zie ik dat de handdoeken al gestempeld zijn.
Wondverbinden gaat als anders. Stoma’s hebben ze ook niet vaak gezien aan de belangstelling te merken. Als ik zie dat ze de stomazak over het verband plakken moet ik toch echt wel “ingrijpen”. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan eea over stoma’s te vertellen. Ze zijn zeer onervaren. Ook het wat opwarmen van de huidplaat horen ze verbaasd maar geïnteresseerd aan. Ze willen ook weten hoe het stomazakje nou open moet. Het zit met een klittenbandsluiting vast. Leuk, ik heb echt het gevoel dat ze hier wat van hebben opgestoken. Teddy die eigenlijk soort afd. hfd is heb ik alleen de eerste week 1 x met de ronde gezien, meer niet. Wat doen al die mensen toch? Ook voor de werkzaamheden die er te doen zijn, zijn er (te) veel werknemers.
Vandaag wel voor het eerst gezien dat twee ll. een patiënt op bed wassen. Er wordt geen bedscreen gebruikt helaas. Deze zijn er wel, maar worden slechts af en toe gepakt. Nu zijn het ook erg oude screens, waar de wieltjes amper van draaien en de stof er wat verloren tussenhangt. Marijke wil daar nieuwe stof tussen maken, dat is een prima plan.
Ik ga snel voor de lunchbreak naar de medical ward om aan Beria te vragen of de cleaners van medical mogelijk ook kunnen helpen met stempelen. Beria is een kordate vrouw. Erg dankbaar en ze zal zorgen dat er vanaf maandag gestempeld kan worden. De cleaners hebben het nl. helemaal niet druk.
Dan snel langs public health care omdat ik Florence heb beloofd naar de eigen gemaakte kettinkjes te kijken. Ze maakt deze omdat ze naast een eigen kind ook pleegkinderen heeft en het geld dus goed kan gebruiken.
Edith is een beetje opgeknapt. We moeten vanmiddag weer naar het dorp. We gaan toch maar vragen om een auto en chauffeur. Gelukkig staat Fred bij de office en we vertellen dat Pontius ons heeft gezegd dat hij vervoer wil regelen. De directeur wordt gebeld en komt even later, alles zo “gepiept”. Helaas geven beide banken aan dat we het bedrag vandaag al hebben opgenomen??? Echt niet. Omdat het erg druk is binnen in de bank, gaan we onverrichter zaken weer terug. We snel even naar Imperial voor een paar boodschappen. Scontina heeft nl. bonen gekookt( deze heeft ze op de markt gekocht en staan nu in de keuken in een naaldencontainer.) Werkelijk alle bakjes en zakjes worden bewaard. Zij wil ook wel graag die grote zak hebben waar de dekens in zaten. Prima!
We eten heerlijk chili concarne ( alleen een beetje teveel piri-piri)
’s Avonds doen we een potje scrabble. We zouden eigenlijk mee naar Winners Bar( van dr. Richard) maar Edith voelt zich nog niet helemaal fit.
Waltraut komt lakens brengen, de kamer lijkt wel een kleine opslagplaats.