3 en 4 november

3 november: zaterdag
We zijn op tijd wakker en besluiten om 9.00 uur mee te rijden met Waltraut. De terugweg willen we Tank hill oplopen.
Het pinnen gaat vandaag voorspoedig.
De wandeling naar Tank Hill is prachtig. Allemaal kleine paadjes, soms erg glibberig en zeer smal. Af en toe zelfs een uitdaging. Onderweg delen we veel pennen uit. Overal hoor je kinderen roepen: Muzungu, give me penn, give me monney.
Het uitzicht is prachtig en uiteraard maken we foto’s.
Een klein “brutaaltje” roept ook wat, als ik terugloop om hem een kleine knuffel te geven rent hij gillend weg, tot grote hilariteit van zijn broers. Ik geef het dan maar aan hen.
Dan komen we weer bij een ander gezin langs die ook erg dankbaar zijn voor de pennen. We mogen zelfs wat foto’s maken. Wat een armoede. En zoals altijd lopen ze een stukje met ons mee. Ze dansen echt van plezier. Wonderbaarlijk! Het doet me wederom beseffen hoe gewoon sommige zaken voor mij als Westerling zijn.
We zijn op zoek naar een klein pad om weer af te dalen, maar al snel is er een jongeman( Kenneth) die ons de weg zal wijzen. Hij is 17 jaar en zit nog op school. Hij wijst ons waar de watertank vroeger stond en waar die nu staat. Waar Rwanda ligt en Congo. De gevechten zijn wat hem betreft allemaal politiek geladen en gaan over grondstoffen. Ook president Musevedi(?) zorgt wel dat hij aan die grondstoffen komt( door de vluchtelingen op te vangen?)
Dan komt het gesprek ook uiteraard op geld uit. Hij zou ook graag willen reizen, maar heeft nu al amper geld voor school. Hij heeft helaas zijn email adres niet bij zich geeft hij aan. Ik vertel dat velen graag e mail adressen willen uitwisselen, maar dat we daar niet aan beginnen.
We zijn hier waarschijnlijk maar eenmalig. Wel geven we hem een kleine vergoeding en 4 pennen voor zijn inspanningen.
Onderweg zie je ook kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed. Met name plastic materiaal dat aan elkaar is gemaakt en wat op een autootje lijk. Ook de buitenbanden aansturen met een stok, waar ze dan hard achteraan rennen; op blote voeten!! Over steentjes.
Ook snap ik nu waarom sommige kindjes lichter haar hebben; vitamine gebrek.
Het weer zit ons vandaag mee. Geen regen tnt. Thuis lekker lunchen en lezen.
Helaas eind van de middag weer regen: Omdat de daken gewone golfplaten zijn(met een kleurtje) maakt de regen een gigantisch kabaal. Je kunt elkaar dan haast niet verstaan.
We hebben overigens een gesprek gehad met dr. Jerome en Mayunga over de Nl. journaliste die graag een verslag wil maken over het ziekenhuis en de verschillen wil laten zien met Gelre ZH Zutphen. Ze komen de 8-ste aan en hebben een hotel gereserveerd. De 9-de dan eerst kennis maken met Dr. Jerome en Mr. Mayinga. Zij vinden het prima, mits er niet allemaal negatieve zaken worden belicht, maar ook positieve aspecten naar voren worden gebracht. Ze hebben daar een keer slechte ervaring mee gehad. Dat moeten ze met de kennismaking zelf met hen bespreken. We zullen maandag even proberen wat af te spreken over het eerste contact met hen. Edith en ik zullen in ieder geval naar Kisoro gaan om hen te ontvangen.
Vanavond gaan we weer scrabbelen.
4 november zondag
Lekker wat langer geslapen. Het zonnetje schijnt dus een ontbijtje op het terras.
Daarna een poos genieten van de zon.
Judith belt; ze heeft gehoord dat er een dodelijke ziekte zou zijn in Kisoro? Wij weten van niets. Ze zal ons de naam nog doorgeven. Zij zijn overigens al wel in Kampala. Als het ministerie een negatief advies geeft komen ze uiteraard niet naar Kisoro. Wij zijn gelijk op google gegaan, maar hebben niets gevonden.
Helaas moeten we toch echt weer naar Kisoro om geld te halen voor ons project en…het gaat regenen. We nemen tevens spullen mee voor Julius en Isaac; ondergoed en broekjes met een shirt. De ouders zijn erg blij en de kids uiteraard ook. We mogen even mee naar binnen; de dining room. Je weet niet wat je ziet. Een hele kleine ruimte waar een klein houten tafeltje staat met 2 stoeltjes. De muren zijn erg vies en stuk; hebben ooit een groene kleur gehad. Het blijkt dat ze in totaal 6 kinderen hebben, maar ook een stiefzusje en broertje(?) Die krijgen uiteraard een pen. De moeder(Anna) is zeer bescheiden en trekt zich regelmatig terug in de slaapkamer( denk ik) De vader ( Steven) kan goed Engels. Hij is bezig een huis te bouwen voor iemand die nu in Amerika is. We maken een paar foto’s. Zelfs Isaac wordt wat vrijer in zijn gedrag. Julius heeft afgelopen week aan zijn vader gezegd dat hij met de Muzungu’s meewil. We vertrekken met de boodschap dat we nog weer eens langs zullen komen. We moeten van Steven in ieder geval doorgeven wanneer we vertrekken naar Nl. Hij wil ook wel adressen uitwisselen voordat we vertrekken naar Nl. Prima, misschien kunnen we hem eens wat foto’s opsturen.
Bij de bank verloopt het voorspoedig.
Terug nemen we eens een andere route, langs de grote weg.
Deze weg gaat dwars over het vliegveld en komt ook langs het Congolese vluchtelingenkamp.
Het is een trieste aanblik; allemaal witte plastic tenten. De mensen zitten veelal buiten. Ver van de tenten staan dixies. Ik hoop maar dat ze die gebruiken omdat ze vlgs mij wel wat te ver van de tenten staan.
We delen onderweg nog wat rompertjes en andere kleding uit. Moeders komen gelijk met hun kroost aanlopen als ze dit zien. Eigenlijk hebben we nooit genoeg bij ons. Je kunt aan het uitdelen blijven. Pennen doen het altijd goed.
Onderweg komen we Jackson tegen die net klaar is met het werk. Hij woont in deze buurt. Ik bereid hem vast voor op het stempelen van 120 lakens.
Onderweg een sms-je dat Gijs in moet vallen bij het eerste.
Eenmaal thuis kijk ik gelijk waar mijn camera is, want die miste ik onderweg. Edith en ik zoeken alles af, maar tnt zonder resultaat. Gisteren nog gehad, snap er niets van. Helaas zit daar ook het volle digitale kaartje van de videocamera bij in.