De terugreis en thuiskomst

30 november 2012 vrijdag

Vanmorgen lekker wat langer in bed, we vliegen gedurende de nacht.
Tot onze schrik blijkt Robert( onze driver) een sms-je te hebben gestuurd. Hij is onderweg naar Queen Elisabeth National Park. Hij geeft een telefoonnr. Door dat we kunnen bellen voor een andere driver. NOU JAAAAAAAA!!!! Er rest ons niets anders, maar we balen er flink van, mede omdat we al een deel betaald hebben.
Koffers pakken verloopt voorspoedig. Met 5 volle heen en met 2 volle terug.
Scontina krijgt nog wat spulletjes, waar ze erg blij mee is.
Ik ga nog even een allerlaatste keer naar de afdeling om het uniform voor Jean Paul af te geven en tevens heb ik nog wat elastiekjes en pantoffels voor Immaculate.
Op de afdeling heb ik veel bekijks. Ze zien me voor het eerst in spijkerbroek. “SMART ”
De dames zwaaien allemaal enthousiast. Ducas slaapt en mag straks ook naar huis. Wat geweldig! Anna kijkt me glimlachend aan en is volgens mij verrast me te zien.
Eenmaal op de terug weg krijg ik onverwacht de telefoon van de moeder van Anna in mijn hand. Haar first born is aan de lijn. De verbinding is niet heel goed, maar ik begrijp dat ze ons namens haar moeder en de rest van het gezin wil bedanken wat we allemaal voor Anna en haar moeder hebben gedaan. Zelf woont en werkt ze in Kampala. Als ik het goed heb verstaan is ze tandarts(?) Ze wil graag ons e-mailadres.

Dan onze laatste lunch in Mutolere gezellig samen met Scontina.
We werken het “to-do” lijstje af en dan is het wachten op de driver. Om 13.45 uur is hij er gelukkig. Ook Joanne en Willem gaan mee al vrezen ze niet toegelaten te worden in Rwanda.
Al op de weg naar Kisoro vraag ik aan de chauffeur of hij mogelijk erg zachte/platte banden heeft. Blijkbaar is hij er zelf ook niet gerust op en gaat naar een garage waar hij een complete band meeneemt. Daar zit werkelijk geen mm profiel op. Het voelt niet helemaal zo goed, maar we hebben geen keus. Als hij dan een poosje later gevaarlijk inhaalt wordt het Edith te gortig. Ze geeft an da we veel geld betaald hebben voor deze rit en graag veilig willen aankomen. Hij lacht wat maar haalt vervolgens niet meer zo roekeloos in.
Dan zijn we bij de grens. Eerst in Oeganda uitchecken en vervolgens in Rwanda inchecken. Nogal dubbelop, maar het zij zo. Voor Edith en mij is het zo gedaan we hebben van beide landen een visum. Dan begint het wachten op toestemming voor Joanne en Willem. Echter….gaandeweg komen we er achter dat onze chauffeur ook problemen heeft met zijn paspoort. Hij is de vorige dag vergeten een stempel te halen. Edith en ik vrezen het ergste. Hij loopt heen en weer van de Oegandese naar de Rwandese grens. De tijd verstrijkt. Na een paar uur is het nog niet voor elkaar. Hij komt ons vertellen dat hij een excuusbrief moet schrijven en dat alles dan voor elkaar is. We zijn dan twee uur verder. Joanne e Willem wachten op een bepaald telefoontje dat elk moment kan komen. Het is inmiddels 15.30 uur we moeten beslist gaan. Edith staat te koken en heeft blijkbaar de chauffeur gesproken. Die geeft aan dat hij heeft gemerkt dat ze erg boos op hem is. Ik probeer de rust te bewaren en geef aan dat ze uiteraard nerveus is om het vliegtuig te missen. Voor hem is het geen enkel probleem on even een vriend te bellen die ons dan wel verder brengt. Ik moet er niet aan denken. Dat kost ons weer veel tijd!! Om 15.45 uur zitten we allemaal in de auto. Ook Willem en Joanne hebben toestemming gekregen( ze willen een kennis bezoeken)
De reis verloopt voorspoedig. Wat de heenweg niet is opgevallen maar nu wel: Rwanda is groener en oogt rijker en netter dan Oeganda. De wegen zijn prima, slechts af en toe een gat in de weg. Ook hier langs de weg veel mensen te voet. Tevens proberen ze hun waar aan de man te brengen. Her en der zie ik nog een “stenenbakkerij”, die ik ook in Oeganda veel heb gezien. Allemaal handmatig gemaakt uiteraard.
Rond 18.30 uur bereiken we eindelijk Kigali. Maar…we belanden in een file. We balen als een stekker!! Is het te belopen? Kunnen we met een boda boda met alle koffers?

Om 19.00 uur staan we op het vliegveld. Mijn verwachte sigaretje kan ik vergeten. Snel afscheid van Willem en Joanne en dan door de douane. Pffffft, we hebben het gered.
De reis verloopt prima. We hebben een korte stop in Entebbe waar werkelijk een blik schoonmakers wordt losgelaten en het vliegtuig in no-time schoon maken.
Dan op naar Amsterdam. Voor het slapen nog even een filmpje kijken.
Helaas valt het niet mee om in zo’n kleine stoel te slapen. Al met al wat hazenslaapjes, waar ik niet frisser van wordt. De airco blijft blazen: het is gewoon koud.
In Amsterdam even snel de tanden poetsen en dan op zoek naar de gate voor het laatste stukje naar Dusseldorf.
Bij de gate staat een enorme rij. Gelukkig worden degene die 6.50 uur moeten vertrekken eerder geholpen. Ook nu weer gehaast het vliegtuig in.
De stewardess moet nog even lachen om onze boarding kaart. Die is echt antiek.
Na een ½ uur landen we, 10 minuten eerder dan verwacht. Onze koffers liggen als eerste op de band.
Als we de deuren doorkomen staat mijn familie er wel inclusief spandoek ” Welkom thuis Muzungu’s”. Heerlijk om William, Lisa, Roy en Gijs weer vast te houden en even te knuffelen. Dat heb ik echt gemist!
Ze waren verrast door onze snelle aankomst, stonden er net 30 seconden.
Dan blijkt al snel dat Andre en de kids er nog niet zijn. Dus Edith gaat weer terug achter de deur en ik met de camera in de aanslag.
Als dan eindelijk het sein gegeven wordt dat ze klaar staan met spandoek mag ook Edith tevoorschijn komen. Het is een ontroerend tafereel met 3 van die kleine knullen die vol trots hun eigen gemaakte spandoek vasthouden.
Dan uiteraard eerst even een sigaretje. Gijs gaat mee en we kletsen even bij. Hij heeft me wel gemist. Dat ontroert me. Blij dat ik er weer ben!

De terugreis in de auto verloopt voorspoedig.
Thuis zit de hele hut vol en de vlag hangt uit. Wat ontzettend lief allemaal. Heerlijke koffie met taart vele bossen bloemen en lekker flessen wijn. Ik weet niet wat me overkomt.
Uiteraard ga ik ’s middags gelijk naar de wedstrijd van Gijs kijken. Wat heb ik het vreselijk koud. En eindelijk zie ik ook Bas. Heerlijk : "Plaatje compleet" Helaas ……..’s avonds ben ik ziek, koorts en rillerig. Ook de zondag breng ik rond in de “stand by” modus.

MAAR…….WAT HEB IK EEN FANTASTISCHE TIJD GEHAD IN OEGANDA.
Dit land zit voor altijd in mijn hart en over 2 a 3 jaar wil ik het echt weer bezoeken.

Ik wil iedereen bedanken die dit mogelijk heeft gemaakt: mijn gezin, Gelre Zutphen, vrienden, familie en niet te vergeten alle sponsoren.

Speciale dank uiteraard aan Edith: wat hebben we het fijn gehad ondanks soms lastige momenten. Saampjes veel gezien en meegemaakt. Hier zullen we nog vaak aan terug denken en over praten als we weer eens gezellig bij elkaar op de borrel zijn. Bedankt