8 en 9 november

8 november: donderdag
Het beddenopmaken is toch wel een ritueel. Waar wij gewend zijn een kar met wasgoed mee te nemen gaan er hier een paar lakens mee in een ijzeren mandje. Daar zijn Edith en ik natuurlijk zo doorheen. Helaas blijkt even later dat er geen lakens meer zijn. Dan moet er iemand naar de wasserij op het terrein. Dus…met z’n allen wachten. Wij verschonen veel lakens. Met toestemming gooien we er zelfs twee weg. Vol gaten en scheuren. Helaas zijn ook sommige schone lakens op het oog niet schoon. Later op de dag zie ik dat de lakens uit de bak worden gepakt: ze worden nog als schoonmaakdoek gebruikt. Werkelijk alles wordt tot op de laatste draad opgemaakt en niet zoals in onze Nl. “wegwerpmaatschappij”.
We overleggen met een ll. waarom er geen patiënten worden gewassen. De familie doet dat. Het valt ons echter op dat het niet eens gevraagd wordt. Volgens ons kunnen er twee patiënten wel een bed washing gebruiken. Daar moet ze eerst toestemming voor vragen aan de patiënt. 1 patiënt wil dat wel. Als e na een goede 20 min. Eindelijk alles bij elkaar hebben; zelfs warm water va een andere afd., geeft de patiënt aan liever met wat kouder water gewassen te worden. Tja…..De patiënt moet zelf voor zeep en een handdoek zorgen, de washandjes liggen achter slot en grendel. Als ook de slopen nog eens op zijn gebruiken we een lakens als sloop.
De man ligt in tractie en heeft veel last van het touw van de tractie en zijn hak. Creatief als we zijn vullen we een disposable handschoen met water. Dit geeft de patiënt verlichting. Hij is erg dankbaar. Zo erg zelfs dat als hij jonger was hij mij zou “kiezen”. Ik neem morgen een paar sokken voor hem mee. Hij heeft steenkoude voeten.
Ik speel nog even met Ducas. Omdat andere kinderen worden verbonden en er veel en hard wordt gehuild zit ze er apathisch en argwanend bij. Ze vreest uiteraard dat zij zo aan de beurt is. Ik hou even mijn handen op haar oortjes. Anna die wordt verbonden roept zelfs mijn naam en de moeder staat er even later bij te huilen. Het raakt me enorm als moeder. Na de break assisteren we weer bij wondverbinden. Er komt hier veel osteomyelitis voor. Nu een man waar grote beenwond is gemaakt voor drainage van pus. Er gaan 3 gazen in. Dit moeten ze eigenlijk opschrijven. Dat gaat nu ook gebeuren, maar naar mijn idee omdat ik het heb aangegeven.
Buiten zitten de cleaners de rest van de lakens te stempelen. We komen in gesprek met JP en Immaculate. Ze zijn erg dankbaar en blij met alle spullen die we schenken. JP vraagt nog even naar de trolley. Ik beken dat onze keus op de wasmachine is gevallen. Helaas is nu het geld op. Ze geven tevens aan dat ze van ons leren. Ze gebruiken al een stuk minder steriele handschoenen. Morgen zal ik ze de kleine gaasjes laten zien die we in Nl. gebruiken. Watjes laten pluisjes achter waarop zij terecht zeggen dat ook hun gazen soms draadjes achterlaten, Dat heeft dus te maken met kwaliteit. JP zou wel graag naar Nl. willen komen. Uiteraard moet zijn ticket dan gesponsord worden. We zullen het aan onze directeur melden. Dat ze de dekens zelden wassen en alleen maar af en toe luchten heeft ook te maken met gebrek aan dekens. We vertellen ze ook van de pulpen nierbekkens. Dat kennen ze niet. In ieder geval zullen die goedkopen zijn dan alle steriele draipers die ze gebruiken. Ze zijn geïnteresseerd en niet afwijzend.
Daarna nog snel even naar huis om de muziekmobiel op te halen en een pop. De kinderen zijn er erg blij mee en de moeders ook.
Vanmiddag weer brutale kinderen die om pennen en poppen vragen. Vriendelijk vragen helpt niet dus we jagen ze letterlijk weg. Ook Scontina doet dat even later, want ze blijken voor het huis te staan.
Om 16.30 uur met driver naar de bank en aansluitend naar verjaardagsfeestje van Joanne( 25 jr) We nemen een flesje wijn mee. Het is erg gezellig. De kaarsen gaan aan omdat de hele middag de stroom er al af is. Het is gezellig. Alle “Muzungu’s” zijn aanwezig en ook Richard en Fred. De jamkoekjes zijn lekker al zijn ze nog niet helmaal gaar; omdat de elektrische oven uiteraard ook niet werkt. Gijs belt nog even vanuit huis. Even gezellig bijkletsen.
9 november: vrijdag
De dagen gaan op elkaar lijken. Helaas merk ik ook dat ik niet steeds meer aangeef dat iets mogelijk beter anders gedaan kan worden.
De patiënt in tractie is erg blij met mijn sokken.
JP laat ik de gaasjes zien die wij gebruiken en de “zijden” pleister. Die is wat huidvriendelijker dan de bruine pleisters waar hier rollen van per dag worden gebruikt.
We hangen een A-4-tje op de kastdeur met de aankondiging van onze presentatie. Beria en Jean Paul vragen we om bij de 2-depresentaie aanwezig te zijn. We willen dan symbolisch ons sponsor cadeau overhandigen. Pontius weet niet of hij er dinsdag is, maar stuurt anders een vervanger die ons een getekende bon van ontvangst zal geven.
Ook vandaag gooien we weer een paar lakens weg die vol zitten met scheuren.
Bij de entree van chirurgie staat de hele dag een portier. Hij luidt ’s morgens de bel ter attentie dat bezoekuur begint. De hele dag door staan er mensen voor de deur te “dringen” omdat ze naar binnen willen. Soms moet hij ze echt wegduwen. Dat is naar om te zien en ondenkbaar in Nl. Er zit een klein hangslot op de deur. Als je als moeder even buiten de was hebt gedaan heb je kans dat je daarna niet naar binnen mag. Gelukkig zie ik vaak dat moeders op andermans kinderen letten, zelfs oppakken en troosten. Vandaag veel familie op het kindergedeelte van chirurgie. Matjes op de grond waar ze met z’n allen op zitten om samen te eten.
Onderweg naar huis staan ze langs het pad een “brouwsel” te maken. We zijn erg benieuwd; Er worden bieten gekookt. De kleurstof wordt toegevoegd aan ananas sap en van het geheel maken ze wijn. Pontius geeft aan dat wij erg van wijn houden. Helaas duurt het 3 maand voordat het genuttigd kan worden.
Vanmiddag voor de laatste keer met een driver naar Kisoro.
We hebben weekend!!!!