14 en 15 november vol emoties

Woensdag 14 november
Vandaag weer groot verdriet bij de beide meisjes met de brandwonden. Ik wen er maar niet aan, verschrikkelijk. Als het nou nog een beetje up tempo ging! Watje voor watje strijken ze over de grote brandwondenplek. Tergend langzaam.
Anna probeert op allerlei manieren het verbinden uit te stellen en praat aan een stuk door. Soms roept ze de naam van Edith of mij of simpelweg: “Muzungu”.
We proberen haar, als het ergste voorbij is wat af te leiden. Of ze het haar van Edith of mij zou willen. Ik heb een lange staart dus kan wel wat missen. Ze geeft toch duidelijk de voorkeur aan het haar van Edith. Waarom: dat is ook zwart.
Ducas is na het verbinden helemaal stuk. Tevens is het meisje enorm bang voor insecten. Helaas hebben ze daar op de afd. meerdere insecten. Uiteraard de vliegen, maar ook vele mieren ivm alle potjes honing voor de wonden.
Vannacht weer een paar opnames geweest. Wederom een mishandeling en er ligt ook iemand die met een schotwond. Hij komt uit Congo. Zijn dorp is overvallen en er zijn meerdere doden gevallen. Ik kan me er geen vorstelling bij maken.
De oude man die aanvankelijk leek op te knappen heeft een terugval. Hij was al mager, maar het is nu vel over been.
Omdat we weer met velen zijn beginnen Edith en Jackson met de wondbehandeling en de rest gaat door met de visite. Dit idee komt weer van ons. Op een of andere manier kunnen ze het niet zelf bedenken.
Ik zorg er voor dat ook de cleaners vandaag alsnog hun presentje krijgen. Het lijkt er even op dat alles al vergeven is, maar gelukkig heeft JP de rest inderdaad in de opslag gezet.
JP bedankt ons nogmaals voor het enorme cadeau. Morgen gaan we alle lakens en dekens op de bedden leggen. De oude kapotte lakens worden eerst gewassen en dan worden er schoonmaakdoeken van gemaakt.
Vanmiddag gaan we weer naar Kisoro. We hebben geluk, er komt een pick up van het ziekenhuis langs en we mogen achterin zitten. Gelijk zitten er ook 3 andere meisjes achterin. Het hobbelt flink, maar is een leuke ervaring.
Op de terugweg deel ik pennen uit. Even niet opgelet…in 1 keer een enorme toeloop. Ze graaien zelfs in mijn tas. Zo bedeesd en bescheiden ze over het algemeen zijn, als het om pennen gaat worden ze haast brutaal. Ik zie alleen nog maar handen en heb de neiging ye vluchten.
Thuis maken we de balans op van het sponsorgeld en bespreken met elkaar de bestemming: De ouders van Anna en Ducas geld voor de opname en de ouders van Isaac en Julius een emmer boodschappen.
Vandaag eens een dag zonder een spatje regen.

Donderdag 15-11-2012
Een dag van vele emoties!!
We nemen wat knuffels me naar de afd. en kleertjes. We moeten toch zo langzaam wel van alle spullen afkomen. Ik neem de video camera mee om onze nieuwe lakens en dekens te filmen. Het is fantastisch. Alles schoon en fris. De dekens is een bont geheel, maar wel in stijl. Alles staat op film. Tot mijn grote schrik hoor ik even later in de duty room een baby huilen. Deze blijkt op het aanrecht achter een kast te zitten( 1 jaar) Ik geloof mijn ogen niet. Er is niemand in de buurt ze kan er zo van af donderen. Een beertje van mij wil ze beslist niet en begint nog harder te huilen. Ik pak de eerste de beste collega bij de arm. Die blijft rustig en haalt de moeder. Die staat “doodleuk”een wond te verbinden. Het lijkt haar ook niet te deren dat ik het zo gevaarlijk vind.
Dan is het tijd voor Anna om naar O.K. te gaan. Het is een aangrijpend moment. Het bange kind en de lamgeslagen moeder er verdrietig achteraan. Ook Edith en ik hebben het er moeilijk mee. We besluiten dat het vandaag een goede dag is om de beide moeders het geld voor de opname te overhandigen. Edith gaat het halen en laat Scontina een briefje in hun eigen taal schrijven. Tevens ziet ze dat Scontina met een tandenborstel haar haren aan het verven is. Ook hier weer hetzelfde dan gisteren. Ze heeft van zichzelf wat bruiner kroeshaar en zwart is blijkbaar in Oeganda toch een teken van goede gezondheid of betere uitstraling
Buiten vinden we alleen de moeder van Ducas. Het duurt even voor ze begrijpt dat we haar privé willen spreken. Zij kan een beetje Engels. Heel langzaam leest ze de brief en ik zie dat ze het begrijpt en ontroert raakt. Ze omhelst ons, waarbij wij haar nogmaals op het hart drukken hier met niemand over te praten. Alleen zij en de moeder van Anna krijgen geld voor de opname. Ze krijgt nog een dikke kus en stopt het geld weg.
Weer terug naar de afd. Het kleine meisje in tractie( Sadhina) roept mijn naam( voortdurend) en wil dat ik bij haar ga zitten. Tevens begrijp ik dat ze het toch wel grappig vindt dat ik in een lange broek loop.
Verbinden van Ducas: ik val in herhaling. Omdat het alleen met zalf is ingesmeerd moeten alle “korsten” er weer af. Watje voor watje. Het knijp letterlijk mijn strot dicht. Gelijk na het verbinden zijn we allebei toe aan frisse lucht. Als ik in de pauze aan wat andere muzungu’s vertel dat het me zo enorm raakt komen de tranen. Er even over praten en wat schelden lucht me op. Omdat we beide vandaag wat emotioneel zijn schiet me het fenomeen “kraantranen”te binnen. Zijn dit “Oeganda tranen?”

We zien dat er op het terrein een grote groep mensen staat met koksmutsen op. Blijkt een primeur Ze hebben de bevolking uitgenodigd om te leren wat je met alle groenten kunt doen en hoe ze klaar te maken. Uiteraard ook over hygiëne bij het bereiden. Er worden, tot onze schrik, ook sprinkhanen geplukt. De vleugeltjes en de pootjes er af. Straks gaan ze in de pan. We zijn uitgenodigd om te komen eten.

Weer terug op de afd. zitten we even bij Ducas en Edith vraagt of ze eens mag proberen om haar baby op de rug te dragen zoals alle Afrikaanse vrouwen dat doen. Hilariteit alom!
Uiteraard ben ik ook aan de beurt, het is echt even eng, bang dat David zal vallen. Als ik even later een rondje over de dameszaal maak krijg ik een groot applaus en veel zwaaiende handen
Na de koffie nemen we de moeder van Anna mee naar een rustige plek. Zij kan geen Engels. Tergend langzaam leest ze het briefje( ze kan gelukkig lezen). Dan valt ze letterlijk op haar knieën en pakt onze handen. Ik schaam me voor onze rijkdom. Dit is echt een hele rare ervaring. M’n strot zit al weer dicht! Ook hier een lekkere groepsknuffel en kussen. Nogmaals benadrukken we er niet met anderen over te spreken.
Ik ga nog even een boekje en puzzel voor Albert halen en maak de puzzel met hem. Dit kent hij niet. Zelfs de puzzel van 4 stukken moet hij aandachtig bekijken en draait en probeert wat.
Dan is het pauze. We hebben beide behoefte om even weg te zijn van de afd. Omdat we beide nogal “van de leg”waren en moe van alle emoties hebben we zin in de kook instructie en zijn we wat gespannen voor de sprinkhanen.
Het is echt prachtig wat we zien. Zoveel mensen bezig met het bereiden van voedsel. Zelfs de bladen van de bonen en de bieten worden gesneden. Wij smullen er van. Onder de bomen zijn vuurtjes gemaakt. De grote koolbladeren dienen als pannenlappen en de bladen van de bananenboom fungeren als deksel.
Bonen met meerdere groenten er door heen. Veel rauwkost en bonen in een sausje van pompoen. De sweet patatoes zijn heerlijk( onze aardappelen zijn Irisch patatoes). Er is zelfs eigengemaakte wijn en pine apple juice.
Het wordt drukker en drukker. Het zingt zich rond dat er “grass hoppers”zijn. Een ware delicatesse.
Eindelijk is het dan zover. De sprinkhanen zijn klaar. Van groen zijn ze veranderd in lichtbruin. Bij de bereiding is geen olie toegevoegd. Er komt olie uit de sprinkhanen zelf.
En warempel….je moet even over het idee heenstappen, maar ze zijn prima te eten. Het knispert wat, maar de smaak is prima. Kan niet goed aangeven waarna ze smaken. Na een stuk of 10 kleine heb ik genoeg gehad. De studenten die inmiddels ook hun borden gevuld hebben met alle gerechten zijn erg blij als ze onze grass hoppers ook mogen.

Om 14.45 gaan we weer naar ons huis. We willen onze weblogs bijwerken en nog even van de zon genieten.
Het is al snel tegen 17.00 uur, dus snel een salade maken en brood roosteren voor toast, flesjes wijn mee.
De surprise party voor Rianne is geslaagd. We ontmoeten nieuwe medewerkers van Humedica en wisselen veel ervaringen uit. Rianne heeft ook als cadeautje grass hoppers gegeven, maar 1 eten vindt ze genoeg. Fred, Richard en Ciprian mogen de rest opeten.
De pick up laat ons in de steek, maar een laptop biedt uitkomst.
Om 19.30 gaan we naar ons eigen stekkie. Onderweg komen we Evelyn tegen. Ze had ons vorige week gesproken over een evt. tripje naar de Jinja ( watervallen). Haar broer woont in Kampala en kan wel eea voor ons regelen. Of we maandag kunnen??!!
Alle raderen werken weer volop bij Edith en mij. Dit moeten we even zien te regelen. Morgenvroeg verder overleg. Het zou fantastisch zijn om aansluitend aan ons weekend deze trip te kunnen maken en mogelijk bij de broer van Evelyn te kunnen slapen.