20,21,22 en 23 november

20-11-2012 Dinsdag

Allereerst wil ik even aangeven dat ik het erg leuk vind dat er op mijn weblog gereageerd word. Sommigen denken dat ik mijn camera weer heb, maar helaas. Ook ons A-4 tje op de deur waar ik zelfs en beloning uitloof heeft nog niet tot resultaat geleid.
Op de afd. blijkt dat wij”lost” waren. JP had blijkbaar niet doorgegeven dat we een weekend weg waren. Ze zijn allemaal erg belangstellend naar ons weekend in Queen Elisabeth National Park.
Tijdens de overdracht zie ik gelijk dat Ducas er een stuk beter uitziet. Levendiger en niet zo angstig kijkend. Dat doet me goed. Een poos later zie ik haar zelfs rondlopen met een broekje aan. Ook de brandwond ziet er beter uit. Geweldig. Ik zie een eerste glimlach van haar als we even met de bal spelen. Nog niet direct naar mij, maar dat doet er niet toe. Anna is wat stil vandaag, mogelijk bang dat ze ook verbonden moet worden? Dat gaat pas morgen gebeuren omdat ze weer voor skin graft is geweest.
Tijdens het verbinden van de wonden merk ik bij mezelf dat ik niet meer aangeef geen steriele handschoenen te gebruiken. Blijkbaar raak ik wat ontmoedigd. Ik besef steeds meer dat ze hun uiterste best doen, maar niet goed snappen wat ze aan het doen zijn. Veel tegenstrijdig –heden. In de duty room zie ik even later Jackson( woundcleaner) met een mondkapje voor wattenbolletjes maken vanaf een grote rol. Hoe is het mogelijk!
Na de koffie nog even mobiliseren met een oude dame. Als ik het niet doe lijkt niemand het te doen.
Het kleine meisje in tractie blijft maar steeds mijn naam roepen. Als ik bij haar kom heeft ze “hele verhalen”, waar ik uiteraard niets van begrijp.
Ivm ontslag van een jongetje ligt er een Jip en Janneke puzzel in de dutyroom. De twee wounddressers gaan er om beurten mee aan de slag. Het is echt ongelofelijk als je ze bezig ziet met een puzzel. Ze hebben geen inzicht en proberen alle stukken aan elkaar te maken, Ik wijs op dezelfde kleuren en laat ze het plaatje op de doos zien. Gelukkig zie ik na een paar puzzels dat ze wat vaardiger worden en mijn raad opvolgen. In Nl. is deze puzzel voor kinderen van 6-8 jaar.
Jean Paul is benieuwd of er volgend jaar weer twee verplk. komen. Dat zou hij fijn vinden en tevens zou hij graag ons ziekenhuis bezoeken. Ik zal het bespreken met onze directeur.

Om 14.30 naar Kisoro om de kussenslopen te halen. Nog geen 5 minuten later zien we tot onze grote schrik dat we niet alleen kussenslopen hebben, maar een compleet kussen met sloop!! De hilariteit is groot als ik de winkelier uitleg wat we eigenlijk hadden besteld. Edith en ik komen niet meer bij van het lachen: Dit is Oeganda!! We zijn maar wat blij met de pick up waar alle 100 kussens net oppassen. De schuimkussens zijn niet geschikt voor het ziekenhuis. Weggooien? Aan de studenten geven?
Dan nog op zoek naar een stekker/verlengsnoer voor de wasmachine. We zijn er na wat testjes achter gekomen dat er iets mis is met het snoer. De driver wil het wel regeln voor ons, maar heeft helaas geen succes. We nemen hem mee naar de supermarkt waar we wat snoeren hebben gezien. De eigenaar is echter zeer behulpzaam en gaat ook aan het testen met een spanningsmeter. Een kwartiertje later hebben we voor € 0,90 een nieuwe stekker! De oude bleek doorgebrande zekering te hebben. We zijn verry happy; dat scheelt ons vele handwasjes.
De driver rijdt gelijk door naar chirurgie. We halen JP en Beria op om te overleggen wat te doen met de kussens. Ze vinden het geweldig dat ze zoveel kussens krijgen, er moet alleen plastic omheen. Dat zijn ze wel gewend. We gaan naar de het hoofd van de wasserij zr. Anna (non) en vertellen wat we willen. Ze stemt toe en zal zorgen dat er meer plastic besteld wordt. Dan naar de naaister, die er gelukkig mee aan de slag wil gaan. Komt het toch nog goed.
’s Avonds zijn we thuis en druk met weblog en mailen. Om 19.30 uur voel ik dat de aarde onder me enigszins beweegt. Edith staat aan de voorkant van het huis en heeft niets gevoeld. Gelukkig maar.

21-11-2012 Woensdag
Ook nu weer een paar nieuwe opnames waar mishandeling in het spel is.
De nachtzuster heeft haar kind meegenomen naar de afd. Tijdens de overdracht zijn meerderen meer bezig met die kleine meid dan met luisteren. Ze zijn overigens wel allemaal erg gek op kleine kinderen.
Vandaag leg ik me er op toe steeds na het gebruik van een schaar er op te wijzen deze te desinfecteren. Dat lukt prima overigens. Na onze presentatie zijn ze weer goed op de hoogte. Helaas doen ze het (nog) niet uit zichzelf.
Er moet een patiënt naar de röntgen dus ik ga daar eens een kijkje nemen. Werkelijk…. Het is net of ik een museum binnenstap. De enige aanwezige man van de röntgen helpt de patiënt aller aardigst en geeft mij de nodige uitleg als hij in het donker de foto ontwikkeld en vervolgens in de verschillende baden hangt( ontwikkelen, fixeren, schoonspoelen). Ik ben werkelijk onder de indruk. Dan moet hij in het dossier( de temperatuurslijst) vermelden welk formaat hij heeft gebruikt voor de rekening achteraf.
Op de afd. een behoorlijk ziek man die onze aandacht vraagt. Vochtbalans bijhouden is hier niet iets vanzelfsprekends. Wat er in gaat aan infuusvloeistof wordt dan nog wel redelijk goed genoteerd, maar wat er uitgaat dus helemaal niet. Tja……dat schiet niet op natuurlijk. We spreken af om 11.00 te starten met bijhouden van alles wat er in en uitgaat. Het is hier niet vreemd dat ook familie leden een katheter legen!
Edith geeft instructie aan een leerling hoe een maagsonde te fixeren. Ze plakken hier de maagsonde op de wang met veel leucosilk( bruine pleister)
Overigens worden alle katheters en maagsondes met touwtjes aan het bed vastgemaakt.
We ontmoeten de grotere zus van Ducas die met David op de rug naast het bed zit. Ze heeft vakantie en kan nu dus op bezoek komen. Ik krijg een brede glimlach als ik haar een pen en een ballon geef.
In de koffie pauze gaan we even naar de naaister een presentje brengen voor haar dochtertje. Tot onze grote schrik zien we dat ze het plastic om het kussensloop heeft gedaan. Hoe is het mogelijk??? Zijn we dan zo onduidelijk geweest? We vertellen haar het slechte nieuws. Ze blijft glimlachen en begint met een scheermesje de 10 plastic hoezen los te tornen. Edith en ik gaan hulp halen om alle slopen van de kussens te verwijderen. Dat is met 4 mensen zo
gedaan. De 100 slopen verdelen we weer over interne en chirurgie. De cleaners gaan er gelijk mee aan de slag. Helemaal SUPER!!
Ik heb inmiddels de lap top opgehaald omdat we Beria en JP het artikel in het contact willen laten zien. Ze glunderen van trots. Aan Pontius vragen we om een kleurenprint voor beide afdelingen, die we 1 dezer dagen zullen ontvangen. Iedereen verdringt zich om de lap top om eea te kunnen zien. Ik ga nog even naar de hoofdzuster( Senior nurse officer: non). Ze had gehoord van onze presentatie en de donatie van dekens etc. Haar dank is groot.
De rest van de middag weer druk met weblog. Tegen de avond begint het weer eens gigantisch te regenen. De straat naar het ziekenhuis staat echt blank!
’s Avonds bij Rianne en Mara gegeten; stoofpotje en ananas toe. Heerlijk.
We kletsen gezellig en genieten van ons wijntje. Weer op tijd terug ivm skypen.
We hebben meerdere keren contact met Evelyn. Har telefoon werkt echter niet goed. Edith en ik hebben inmiddels besloten dat we niet met de nachtbus naar Kampala gaan. Dat wordt van meerdere kanten afgeraden. Pontius verbiedt het ons zelfs. Ze wil dat we dan morgenvroeg met iemand meerijden om 10.00 uur. Dat doen we dus echt niet. De afd. weet nergens van!
Ze geeft eigenlijk aan dat ze ons dan niet Kampala kan laten zien. Als dan weer de verbinding wegvalt besluiten we dat we niet gaan als het alleen om het feestje van haar nicht gaat. Daarvoor gaan we geen twee dagen in een bus zitten.

22-11-2012 donderdag

Als we alle bedden hebben gedaan merk ik dat het er toch wat beter en netter uitziet. Ook de leerlingen pakken nu vaker schone lakens. Als we er weer een paar in de container hebben gegooid, die erg vies zijn en waar een paar scheuren inzitten, worden ze er even later net zo vrolijk weer uitgehaald. We laten het maar even zo.
De zieke man( 38 jaar) is verder achteruit gegaan. Edith en ik proberen controles te doen, maar we horen geen bloeddruk en voelen gen pols. Een poosje later komen de artsen kijken en wordt besloten dat patiënt weer voor O.K. gaat. De familie wordt wel verteld dat het risicovol is, maar niets doen lijk ook geen optie.
De man is helaas overleden nog voordat ze gestart zijn met O.K. We waren er al bang voor. Dit is echt een hard gelach voor zijn gezin en familie. Ik blijf er de hele middag aan denken. In Nl. was dit vast anders afgelopen, al weet ik dat natuurlijk niet zeker. Hier zijn eenvoudigweg de middelen niet aanwezig. Afschuwelijk.
Vreemd genoeg verteld een leerling me dat na een overlijden het bed altijd gedesinfecteerd wordt. Weer zo tegenstrijdig! De dekens laten ze rustig 3 maand op een bed liggen, maar dit bed moet gedesinfecteerd worden. Tot 13.00 uur zie ik het niemand doen. Ik zal er morgen eens naar vragen.
Als ik op zoek moet naar een emmer voor de vuile lakens tref ik 3 studenten in de spoelkeuken aan die de lakens met bloedvlekken aan het wassen zijn. Ze gebruiken zelfs VIM( een ouderwets schuurmiddel), blauwe zeep en iets wat aan bleekwater doet denken.
Wat een enorme klus en wat een vieze klus. Zouden ze daarom ze spaarzaam zijn met het verschonen van de lakens?( Nee, ze hadden echt een tekort) Dit verklaart wel waarom we bij meerdere lakens schimmel vlekken hebben gezien. Het staat allemaal te lang in de emmers voordat het naar de wasserij gaat. De cleaners zorgen daarvoor: alles op een kruiwagen,over zaal, naar buiten en dan naar de wasserij.
Omdat we tot de koffie break niets van Evelyn horen sturen we een sms dat we niet naar Kampala gaan. Nu maar hopen dat ze het leest. Wel jammer overigens, maar de reis is simpelweg te lang!.( 2 x 10 a 11 uur met de bus)
Er is een nieuwe opname, een jongetje van 6 jr(?) Edith geeft hem een mooie knuffel( een mammoet) Het kind schrikt zich een beroerte en durft het niet aan te raken. De verplk en vader praten op hem in. Heel voorzichtig raakt hij de knuffel aan. Ik besluit hem dan ook nog maar een klein autootje te geven. Een poosje later staat de mammoet achter aan bed uit het zicht. Ongelofelijk; hij kent het bestaan van knuffels blijkbaar niet? snapt niet dat ze nep zijn?
Het autootje is gelukkig wel in goede aarde gevallen.
Het meisje van 16 wat er naast ligt en flink ziek is geeft aan dat ze zich verveelt en ook iets wil om te spelen. Dat geloof ik dus absoluut niet. Ze is te oud voor speelgoed en momenteel ook te ziek.
Haar infuus is afgesloten……..omdat de naald verstopt zit. Edith en ik zijn benieuwd wanneer en door wie het zou zijn opgemerkt als wij het niet hadden aangegeven.
De wond van Anna is na 6 dgn weer gedaan. Ziet er goed uit en transplantaat lijkt aangeslagen. De wond van Ducas ziet er steeds beter uit. Overigens heb ik vanmorgen een echte lach van haar gehad. Wat een ontzettend lekker poppetje is het toch!
Meerdere leerlingen geven aan dat ze deze week voor het laatst op de afd. zijn. Immaculate en Richard. Dat is goed om te weten omdat ze beide wat van ons krijgen( horloge en uniform)
De leerling Immaculate is een ontzettende lieve meid en enigszins bescheiden. Ze vindt het spijtig dat wij volgende week al weer weg gaan. Ze zal voor ons bidden voor een safe journey. En hoopt ons snel weer te zien.
Ik geef John, een student, namens mensen die zijn opleiding betalen een bedrag voor het kopen van een boek en het laten maken van zijn horloge.
Onverwachts kom ik met JP in gesprek. Hij gaat volgende week naar Kampala voor een paar studie dagen over leiding geven. Het gesprek is bijzonder openhartig. Ik geef aan dat ik vind dat hij soms erg familiair met de medewerkers is, zou er soms wat meet “boven” moeten staan. Zoals bijvoorbeeld het te laat komen, maar ook het gebruik van mobieltjes onder het werk. Helaas maakt hij zichzelf daar ook schuldig aan. Mogelijk een mooi onderwerp voor de lesdagen. Ook breng ik het opsplitsen van de afd. weer ter sprake. Hij moet er maar eens over nadenken en ik geef alle voordelen aan. Als er volgend jaar weer 2 verplk. komen en het systeem is hetzelfde gebleven weet ik zeker dat ook zij hem zullen aansporen om dit op te pakken. Hij moet er om lachen, maar is niet afwijzend. Ik snap dat het idee en zeker de uitvoering tijd nodig hebben. Het is een proces dat moet groeien. Hij is opgelucht dat ik hem blijkbaar wat ruimte geef.
Hij blijkt niet in dit ziekenhuis te zijn opgeleid. Voor hem zijn er kortstondig meerdere leidinggevenden geweest, maar allemaal niet succesvol. Hij doet het nu een jaar en heeft juist zijn best gedaan 1 van hen te worden, er tussen te komen, niet de hele dag in de duty room te zitten. Daar is uiteraard niets mis mee, als je maar wel serieus genomen wordt door iedereen.
Hij wil er graag morgen met mij verder over praten. Dat doet me goed.

23-11-2012 vrijdag
Eigenlijk is dit een dag als vele anderen. Bijzonder was het wel dat Jackson nu toch zelf voorstelde om te beginnen met wonden te verbinden,terwijl de rest de docters round vervolgt op de mannen zaal.
Op de mannenzaal ligt een oude (onverzorgde man) die getrouwd blijkt met een meisje van 17 jaar!! Nou ja zeg!!
Tevens wordt ons verteld dat de dame die we al die 7 weken al verplegen de moeder blijkt te zijn van de man die gisteren is overleden. Onvoorstelbaar, ik denk dat ze niet heeft geweten dat haar zoon zo ziek was en geen afscheid heeft kunnen nemen. Allemaal zaken die in ons ziekenhuis zo vanzelfsprekend zijn.
Een leerlingverpleegkundige van de interne die gisteren is opgenomen blijkt toch zieker dan gedacht. We weten(nog) niet wat er werkelijk aan de hand is, maar dat horen we volgende week wel.
Zowel voor leerling Richard als Immaculate is dit de laatste dag op de ward. Immaculate krijgt van Edith het verplk. horloge. Ze is er erg blij mee, maar ook verlegen en wat ontdaan. Iedereen kijkt er naar en vraagt er naar.
Ik spreek nog even met Jean Paul over leidinggeven. En we wisselen e mail adressen uit. Hij gaat binnenkort een PC kopen…….en later ook een modem. Dus voordat hij een mail kan lezen gaat er maanden overheen. Hij gaat wel eens naar een internetcafé, maar dat is nogal prijzig.
Ik geef nog allerlei medische spullen, die ik voor mezelf had meegenomen, aan hem zodat de afd. er nog wat aan heeft. Ik heb er gelukkig geen gebruik van hoeven maken.
Edith en ik gaan nog even een muziekmobieltje naar de kinderafd. Brengen. Ze willen het daar eigenlijk wel aan het plafond hangen. De mensen nemen het anders mee of maken het stuk. We willen toch graag dat het aan een kinderbedje komt, anders wordt het nl. nooit opgedraaid. Ze vinden het prachtig. Ik heb nog een drinkflesje. Die gebruiken ze echter niet. De moeders maken de flesjes nl. niet schoon, ondanks instructie. Toevallig ligt er een kindje van een verplk. opgenomen, die uiteraard wel weet hoe met een flesje om te gaan. Dus het flesje komt in goede handen.
We gaan nog even een kijkje nemen bij de naaister( Anettie). Ze zit letterlijk tussen de kussens. Jean Paul zorgt ervoor dat de cleaners er vast een aantal weghalen.
Wederom is ook het dochtertje van Anettie. Daar kijkt hier niemand van op. Er hangen zelfs kleertjes van de baby aan de lijn te drogen.
Er wordt inmiddels hard gewerkt aan het afronden van een ruimte voor 4 of 5 patiënten. De E ward. Ziet er goed uit, de vloer is zelfs betegeld!
We nemen afscheid van een paar mensen, wat echt wel vreemd is. Al die 8 weken mee gewerkt. Vooral Immaculate heeft het even moeilijk, de schat.
Met Anna en Ducas gaat het prima. Mogelijk dat Ducas volgende week wel met ontslag kan. Dat zou toch wat zijn!
De mammoet waar het kindje gisteren zo bang voor was willen we aan Shadia geven, echter ook zij schrik er van. Dan maar aan het meisje van 16 jaar. Die is er ontzettend blij mee. Nou, kom daar in Nederland eens mee aanzetten bij een 16-jarige.
De schilders zijn op het terrein ook bijna rond met het schilderen van alle gebouwen. De muren schoonmaken? Welnee, ze beginnen gelijk met de verfroller. Daar waar ze boven een afdakje niet goed bij kunnen laten ze volgens mij ook voor wat het is. ( of mogelijk komen de lastige stukken later?) De onderste rand van vele muren is zwart of grijs. Om dat allemaal in een rechte lijn aan te brengen gebruiken ze een touwtje dat voorzien is van koolstof en maken een keurig recht lijntje. Nooit gezien en werkt prima!

Telefoon van huis gehad. Thuisfront is ( uiteraard) bezorgd over spanningen die er rond Congo en Rwanda zijn. Ik heb er totaal geen weet van. T.v en radio hebben we niet en de kranten zijn vaak een weken oud. Dus toch maar even internet op. Gelukkig schrijft het ministerie er wat over. De plaats die ze aangeven is echter in een hele andere richting dan waar wij vrijdag a.s naar toegaan( Kigali) Ook navraag in ziekenhuis gedaan: voor ons zal at tot nu toe in ieder geval, geen problemen opleveren. We houden het vanaf nu goed in de gaten uiteraard.